Η ποίηση του Τόλη Νικηφόρου με τη συλλογή/ποιητική σύνθεση, Ξένες χώρες, εισέρχεται σε μια θαυμαστή ωριμότητα. Μέσα από ένα λόγο λιτό, διυλισμένο κι ακόμα ακαριαίο αναδύεται ο σπαραγμός της εξορίας μιας γενιάς που κουβαλεί εντός της το θανάσιμο τραύμα της υπαρξιακής ματαίωσης, της αλλοτρίωσης. Μέσα από τη συλλογή διέρχεται ένας πληθυσμός σπαρακτικά σιωπηλός, που, υπόγεια, μας μεταθέτει, στη βυθισμένη μνήμη ενός ποιητή εξόριστου, στην εμπειρία της περιπλάνησης, όχι μόνο σ' ένα παρόν μιας ξένης γης αλλά και στους δρόμους μιας ανάπηρης ζωής, στη μνήμη ενός χαμένου αλλά ζωντανού παρελθόντος που είναι συγχρόνως φυλετικό/εθνικό και προσωπικό/υπαρξιακό. Από την άποψη της ποιητικής γραφής, βρισκόμαστε μπροστά σε μια γραφή άρτια, που επιβάλλεται με την αμεσότητά της χωρίς ακροβατισμούς και υπερβολές......
Ν. Ορφανίδης, Ξένες χώρες, περ. Ακτή, Λευκωσία, τεύχ. 8, φθιν. 1991