παραθυρόφυλλα κλειστά στο φως, ένας εξώστης που λυγίζει κάτω από παιδικές φωνές, κάτω απ’ τη μνήμη της χαράς στα σάπια ξύλα του. ξεθωριασμένα χρώματα στους τοίχους και τα κεραμίδια, και στη ρωγμή φυτρώνει οικόσημο του χρόνου το αγριόχορτο. το αρχοντικό της νιότης πέτρωσε κι η περηφάνια τώρα σιωπηλά ιστορεί τη θλίψη της στον ουρανό. απέναντι ο αιωνόβιος πλάτανος, το γκρίζο αμίλητο κι ένας διαβάτης βιαστικός στο χιόνι